ΣΗΜΕΙΑ ΑΙΧΜΗΣ

«Ο Παύλος Τσακιρίδης υφαίνει τη μνήμη του τόπου μας» Γράφει ο Πασχάλης Θ. Τόσιος

Το νέο βιβλίο του Παύλου Ν. Τσακιρίδη, στη δεύτερη έκδοσή του, αποτελεί μια ουσιαστική συμβολή στη διατήρηση της συλλογικής μας μνήμης. Με τίτλο «Όταν ο Χρόνος αφηγείται… Δώδεκα ιστορίες από το παρελθόν», ο συγγραφέας μάς παραδίδει όχι απλώς ένα έργο καταγραφής, αλλά ένα έργο μνήμης, ευθύνης και τιμής προς τον τόπο και τους ανθρώπους του.

Το νέο βιβλίο του Παύλου Ν. Τσακιρίδη, στη δεύτερη έκδοσή του, αποτελεί μια ουσιαστική συμβολή στη διατήρηση της συλλογικής μας μνήμης. Με τίτλο «Όταν ο Χρόνος αφηγείται… Δώδεκα ιστορίες από το παρελθόν», ο συγγραφέας μάς παραδίδει όχι απλώς ένα έργο καταγραφής, αλλά ένα έργο μνήμης, ευθύνης και τιμής προς τον τόπο και τους ανθρώπους του.

Ο Παύλος Τσακιρίδης δεν αναζητά δάφνες ιστορικού, ούτε φιλοτεχνεί ηρωικά πορτρέτα. Με σεμνότητα και επιμονή, συγκεντρώνει προφορικές μαρτυρίες, ημερολόγια, αρχεία, οικογενειακές φωτογραφίες και ντοκουμέντα, υφαίνοντας το μωσαϊκό μιας εποχής που σημάδεψε βαθιά τον Νομό Σερρών: την Κατοχή, τον Εμφύλιο, τις εκτελέσεις, τις χαμένες ζωές. Οι αφηγήσεις γίνονται ιστορίες, οι ιστορίες γίνονται παρακαταθήκη.

Η δύναμη του έργου έγκειται στην αμεσότητα και την ειλικρίνεια. Ο συγγραφέας καταγράφει χωρίς να ωραιοποιεί, δίνει φωνή σε πρόσωπα ξεχασμένα από τον χρόνο και φέρνει στο φως στιγμές που άλλοτε κρύφτηκαν στη σιωπή. Ο αναγνώστης δεν διαβάζει απλώς γεγονότα· βιώνει μνήμες, συγκινείται, αναμετριέται με το παρελθόν.

Η προσθήκη της ιστορίας «Οι τελευταίες σκληρές μέρες της Κατοχής στη Νιγρίτα» εμπλουτίζει το βιβλίο και αναδεικνύει την αδιάκοπη προσπάθεια του Παύλου Τσακιρίδη να αναζητά την αλήθεια και να τη διασώζει. Η συμβολή του είναι διπλή: από τη μια, ιστορική, αφού διασώζει πολύτιμα τεκμήρια· από την άλλη, βαθιά ανθρώπινη, γιατί απαντά στο αίτημα συγγενών και απογόνων για δικαίωση, μνήμη και ένα κερί στο μνήμα των δικών τους.

Η έκδοση αυτή τιμά τον συγγραφέα και τιμά τον τόπο μας. Ο Παύλος Τσακιρίδης μάς υπενθυμίζει πως η μνήμη δεν είναι πολυτέλεια, αλλά χρέος. Και πως οι μικρές ή μεγάλες ιστορίες ανθρώπων που έζησαν, πόνεσαν, αγωνίστηκαν και χάθηκαν, αποτελούν το θεμέλιο της συλλογικής μας ταυτότητας.

Ένα βιβλίο που δεν διαβάζεται μόνο, αλλά βιώνεται. Και γι’ αυτό αξίζει την εκτίμηση και την ευγνωμοσύνη όλων μας.