Γράφει ο Γιώργος Στιβαχτης
Η υπόθεση του θανάτου των 4 παιδιών από την Μουρτζούκου δεν ανέδειξε μόνο ένα αποτρόπαιο έγκλημα. Ανέδειξε ίσως την πιο σκοτεινή πλευρά της κοινωνίας μας. Είδαμε
όλοι μας τον τρόπο με τον οποίο η τραγωδία μετατρέπεται σε θέαμα, σε αντικείμενο κατανάλωσης, σε τηλεοπτικό προϊόν.
Τηλεοπτικοί παρουσιαστές, δικηγόροι, απόστρατοι και από όλα έχει ο μπαξές παρατρεχάμενοι έγιναν ξαφνικά τηλεσχολιαστές. Άνθρωποι που άλλοτε είχαν ρόλο θεσμικό ή
εξειδικευμένο, σήμερα έγιναν αναλυτές παντός καιρού, «χτίζοντας» καριέρες πάνω στις πλάτες νεκρών παιδιών. Με κάθε νέο στοιχείο, με κάθε δάκρυ, με κάθε σοκαριστική
αποστροφή, τα νούμερα τηλεθέασης ανέβαιναν. Εκπομπές και κανάλια πανηγύριζαν αθόρυβα για τις «κορυφές» που κατέκτησαν, λες και τα νούμερα είναι πιο σημαντικά από
τα ίδια τα θύματα.
Κι όλα αυτά συμβαίνουν υπό το βλέμμα μιας κοινωνίας που, δυστυχώς, έχει εξοικειωθεί με την εικόνα του πόνου. Που δεν σοκάρεται πια όταν η ζωή κάποιου γίνεται δημόσια.
Που παρακολουθεί τη δικαστική πορεία μιας υπόθεσης σαν να ήταν σήριαλ ή εκπομπή reality.
Η υπόθεση Μουρτζούκου μας έδειξε πως, εκτός από την ανάγκη για δικαιοσύνη, υπάρχει και επιτακτική ανάγκη για αυτοσυγκράτηση, ανάγκη για μέτρο. Για σεβασμό στις
οικογένειες, στα παιδιά, στους ανθρώπους που χάθηκαν. Και κυρίως, για αναστοχασμό. Να δούμε κατάματα τον καθρέφτη μας ως πολίτες, ως θεατές, ως άνθρωποι.
Γιατί αν συνεχίσουμε να επιβραβεύουμε τη φθηνή εκμετάλλευση της ανθρώπινης οδύνης, τότε το μόνο σίγουρο είναι ότι έχουμε πάρει λάθος δρόμο.
Όταν δεν θα μπορούμε να κάνουμε τίποτα άλλο, τότε θα συνηθίσουμε το τέρας. Και μόλις το συνηθίσουμε,θα αρχίσουμε να του μοιάζουμε…
#SerresParatiritis
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
