Η αγροκτηνοτροφία στην Ελλάδα δεν καταρρέει από αδυναμία των ανθρώπων της. Καταρρέει μέσα από μια αλληλουχία πολιτικών επιλογών, διοικητικής αναλγησίας και μηχανισμών που λειτουργούν τιμωρητικά απέναντι σε όσους παράγουν. Από τη Θεσσαλία έως τις Σέρρες, η εικόνα επαναλαμβάνεται με ανατριχιαστική ομοιότητα: απώλεια ζωικού κεφαλαίου, καθυστερήσεις και περικοπές, απουσία πραγματικής στήριξης, οικονομική ασφυξία.

 

 

Τον Νοέμβριο του 2025, στη Φαρκαδόνα, η πραγματικότητα της κτηνοτροφίας απογυμνώθηκε από κάθε ωραιοποίηση. Η εμφάνιση της ευλογιάς και η εφαρμογή των κυβερνητικών πρωτοκόλλων οδήγησαν στη μαζική θανάτωση κοπαδιών. Οι διαδικασίες για την εξόντωση της παραγωγής ήταν άμεσες και αμείλικτες. Εκεί όμως που έπρεπε να υπάρξει ταχύτητα, σχέδιο και φροντίδα για τους ανθρώπους που έχασαν τα πάντα, επικράτησε σιωπή.

Η ιστορία του Βασίλη είναι ενδεικτική της κατάστασης. Μετά τις πλημμύρες στο χωριό Κεραμίδι, δεν εγκατέλειψε. Πάλεψε μόνος του να σώσει το κοπάδι του, μεταφέροντας τα ζώα με προσωπικό κόπο και κόστος σε σύγχρονη κτηνοτροφική μονάδα στη Φαρκαδόνα, τηρώντας όλα τα προβλεπόμενα μέτρα βιοασφάλειας. Παρά την υπευθυνότητα και τις θυσίες, τα ζώα νόσησαν. Η κατάληξη ήταν η σφαγή τους. Ο κόπος μιας ζωής χάθηκε, χωρίς ουσιαστική αποκατάσταση, χωρίς πραγματική προοπτική επανεκκίνησης.

Η περίπτωση του Σωκράτη αποκαλύπτει μια άλλη, εξίσου σκληρή όψη του ίδιου συστήματος. Μετά τη θανάτωση του κοπαδιού του, έμεινε χωρίς εισόδημα. Για να επιβιώσει, αναγκάστηκε να δουλέψει ως εργάτης σε εκκοκκιστήριο. Όταν πήγε να πληρωθεί, ο μισθός του κατασχέθηκε, επειδή χαρακτηρίστηκε «εξωγεωργικό εισόδημα», καθώς είναι κατά κύριο επάγγελμα αγρότης. Αντί για προστασία, βρήκε απέναντί του έναν μηχανισμό που τον τιμώρησε επειδή προσπάθησε να ζήσει.

Αντίστοιχη είναι η εικόνα και στις Σέρρες. Κτηνοτρόφοι και αγρότες μιλούν για αυξημένο κόστος παραγωγής, για αποζημιώσεις που καθυστερούν ή περικόπτονται, για κρατήσεις που εξαφανίζουν τη ρευστότητα πριν αυτή φτάσει στην τσέπη τους. Σε ορεινές και ημιορεινές περιοχές του νομού, η κτηνοτροφία φθίνει όχι λόγω έλλειψης διάθεσης για δουλειά, αλλά επειδή το πλαίσιο γίνεται ολοένα πιο ασφυκτικό για τον μικρό και μεσαίο παραγωγό.

Το αίσθημα αδικίας βαθαίνει από την κλιμάκωση των πιέσεων και των διώξεων απέναντι στο αγροτικό κίνημα, αλλά και από τις πρόσφατες κρατήσεις και περικοπές στις πληρωμές. Οι άνθρωποι της υπαίθρου βιώνουν έναν φαύλο κύκλο: χάνουν την παραγωγή τους, μένουν χωρίς εισόδημα και, όταν προσπαθούν να σταθούν όρθιοι, βρίσκουν μπροστά τους ένα κράτος που τους αφαιρεί ακόμη και τα ελάχιστα.

Από τη Φαρκαδόνα έως τις Σέρρες, το συμπέρασμα είναι κοινό και αδιαμφισβήτητο. Η ύπαιθρος δεν εγκαταλείπεται τυχαία· στραγγαλίζεται συστηματικά. Οι αγρότες και οι κτηνοτρόφοι δεν ζητούν προνόμια. Ζητούν να μην τιμωρούνται επειδή παράγουν, να αποζημιώνονται δίκαια όταν χάνουν τα πάντα και να έχουν τη δυνατότητα να συνεχίσουν να ζουν από τη δουλειά τους. Αν αυτό δεν αλλάξει, η αγροκτηνοτροφία δεν οδηγείται απλώς σε κρίση , οδηγείται συνειδητά στην εγκατάλειψη.