ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
Το Καλοκαίρι του Ουβέρτου Αργυρού
Ο μεγάλος αυτός ζωγράφος, με βαθιές ρίζες στις Σέρρες, δεν έκρυψε ποτέ την αγάπη του για τη Μεσόγειο και τις ανεπιτήδευτες στιγμές του ελληνικού καλοκαιριού
Ο μεγάλος αυτός ζωγράφος, με βαθιές ρίζες στις Σέρρες, δεν έκρυψε ποτέ την αγάπη του για τη Μεσόγειο και τις ανεπιτήδευτες στιγμές του ελληνικού καλοκαιριού
Ένας ζωγράφος που άφησε το αποτύπωμά του στο ελληνικό φως και την τέχνη του καλοκαιριού
Το καλοκαίρι, το φως και η θάλασσα μοιάζουν να πρωταγωνιστούν σε πολλούς πίνακες του Ουβέρτου Αργυρού. Ο μεγάλος αυτός ζωγράφος, με βαθιές ρίζες στις Σέρρες, δεν έκρυψε ποτέ την αγάπη του για τη Μεσόγειο και τις ανεπιτήδευτες στιγμές του ελληνικού καλοκαιριού. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, τα έργα του από τις Κυκλάδες — ιδιαίτερα τη Μύκονο — που αποτυπώνουν με ιμπρεσιονιστική ματιά το φως, το νερό και την ανθρώπινη παρουσία στο φυσικό τοπίο.
Η θεματογραφία του είναι πλούσια, αλλά το καλοκαίρι φαίνεται να κατέχει ξεχωριστή θέση. Πρόσφατα, η Εθνική Πινακοθήκη τον τίμησε ξανά, εντάσσοντας τη χαρακτηριστική του μορφή "Η γυναίκα με το μαγιό" σε ένα reel με θέμα "Summer in Art", υπενθυμίζοντας τη διαχρονική αισθητική του.
Από τις Σέρρες στο Μόναχο και πάλι πίσω
Ο Ουβέρτος Αργυρός γεννήθηκε το 1882 και σπούδασε αρχικά στη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας (1900–1904), κοντά σε σπουδαίους δασκάλους όπως ο Νικηφόρος Λύτρας και ο Γεώργιος Ροϊλός. Χάρη σε υποτροφία του Αβερώφ, συνέχισε στην Ακαδημία του Μονάχου (1907–1911), όπου σπούδασε υπό την καθοδήγηση καταξιωμένων Γερμανών καλλιτεχνών.
Έζησε στη βαυαρική πρωτεύουσα ως το 1929, αλλά το ταξίδι του στην τέχνη δεν περιορίστηκε στη Δυτική Ευρώπη. Πήγε στην Κωνσταντινούπολη, την Ιερουσαλήμ, την Αίγυπτο και το Άγιον Όρος, αναζητώντας την πνευματικότητα και την τεχνική της βυζαντινής αγιογραφίας, την οποία μελέτησε εις βάθος.
Πόλεμος, τέχνη και αναγνώριση
Με το ξέσπασμα του Ελληνοϊταλικού Πολέμου, ο Αργυρός επιστρατεύτηκε με έναν διαφορετικό τρόπο: πήγε στο μέτωπο για να αποτυπώσει τις μάχες με τα πινέλα του, κατ’ εντολήν της κυβέρνησης. Για το έργο αυτό, του απονεμήθηκε το Εθνικόν Αριστείον Γραμμάτων και Τεχνών το 1952, και λίγα χρόνια αργότερα έγινε μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.
Διδασκαλία και αναγνώριση
Το 1929 επέστρεψε στην Αθήνα, όπου και εξελέγη καθηγητής στη Σχολή Καλών Τεχνών, θέση που κράτησε ως το 1953. Η προσφορά του στη νεότερη γενιά καλλιτεχνών υπήρξε σημαντική, ενώ το έργο του παρουσιάστηκε σε πολυάριθμες ομαδικές και ατομικές εκθέσεις, σε πόλεις της Ευρώπης, στον Παρνασσό, ακόμη και στη Μπιενάλε της Βενετίας (1934 και 1936).
Το ελληνικό καλοκαίρι μέσα από την πινελιά του
Ο Ουβέρτος Αργυρός κατόρθωσε να "αιχμαλωτίσει" το ελληνικό καλοκαίρι με τρόπο που ξεφεύγει από την καρτ ποστάλ: ζεστό φως, αυθεντικότητα, σώματα και βλέμματα που κουβαλούν ιστορίες. Το έργο του δεν είναι μόνο ένα τεκμήριο τεχνικής αριστοτεχνίας, αλλά και μια αισθητική γέφυρα ανάμεσα στη Δύση και την ελληνική ψυχή.
Αν κάτι μένει τελικά από τον Αργυρό, είναι αυτή η ζωή στο φως — το φως του καλοκαιριού, της Τέχνης και της Ελλάδας.
Το καλοκαίρι, το φως και η θάλασσα μοιάζουν να πρωταγωνιστούν σε πολλούς πίνακες του Ουβέρτου Αργυρού. Ο μεγάλος αυτός ζωγράφος, με βαθιές ρίζες στις Σέρρες, δεν έκρυψε ποτέ την αγάπη του για τη Μεσόγειο και τις ανεπιτήδευτες στιγμές του ελληνικού καλοκαιριού. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, τα έργα του από τις Κυκλάδες — ιδιαίτερα τη Μύκονο — που αποτυπώνουν με ιμπρεσιονιστική ματιά το φως, το νερό και την ανθρώπινη παρουσία στο φυσικό τοπίο.
Η θεματογραφία του είναι πλούσια, αλλά το καλοκαίρι φαίνεται να κατέχει ξεχωριστή θέση. Πρόσφατα, η Εθνική Πινακοθήκη τον τίμησε ξανά, εντάσσοντας τη χαρακτηριστική του μορφή "Η γυναίκα με το μαγιό" σε ένα reel με θέμα "Summer in Art", υπενθυμίζοντας τη διαχρονική αισθητική του.
Από τις Σέρρες στο Μόναχο και πάλι πίσω
Ο Ουβέρτος Αργυρός γεννήθηκε το 1882 και σπούδασε αρχικά στη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας (1900–1904), κοντά σε σπουδαίους δασκάλους όπως ο Νικηφόρος Λύτρας και ο Γεώργιος Ροϊλός. Χάρη σε υποτροφία του Αβερώφ, συνέχισε στην Ακαδημία του Μονάχου (1907–1911), όπου σπούδασε υπό την καθοδήγηση καταξιωμένων Γερμανών καλλιτεχνών.
Έζησε στη βαυαρική πρωτεύουσα ως το 1929, αλλά το ταξίδι του στην τέχνη δεν περιορίστηκε στη Δυτική Ευρώπη. Πήγε στην Κωνσταντινούπολη, την Ιερουσαλήμ, την Αίγυπτο και το Άγιον Όρος, αναζητώντας την πνευματικότητα και την τεχνική της βυζαντινής αγιογραφίας, την οποία μελέτησε εις βάθος.
Πόλεμος, τέχνη και αναγνώριση
Με το ξέσπασμα του Ελληνοϊταλικού Πολέμου, ο Αργυρός επιστρατεύτηκε με έναν διαφορετικό τρόπο: πήγε στο μέτωπο για να αποτυπώσει τις μάχες με τα πινέλα του, κατ’ εντολήν της κυβέρνησης. Για το έργο αυτό, του απονεμήθηκε το Εθνικόν Αριστείον Γραμμάτων και Τεχνών το 1952, και λίγα χρόνια αργότερα έγινε μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.
Διδασκαλία και αναγνώριση
Το 1929 επέστρεψε στην Αθήνα, όπου και εξελέγη καθηγητής στη Σχολή Καλών Τεχνών, θέση που κράτησε ως το 1953. Η προσφορά του στη νεότερη γενιά καλλιτεχνών υπήρξε σημαντική, ενώ το έργο του παρουσιάστηκε σε πολυάριθμες ομαδικές και ατομικές εκθέσεις, σε πόλεις της Ευρώπης, στον Παρνασσό, ακόμη και στη Μπιενάλε της Βενετίας (1934 και 1936).
Το ελληνικό καλοκαίρι μέσα από την πινελιά του
Ο Ουβέρτος Αργυρός κατόρθωσε να "αιχμαλωτίσει" το ελληνικό καλοκαίρι με τρόπο που ξεφεύγει από την καρτ ποστάλ: ζεστό φως, αυθεντικότητα, σώματα και βλέμματα που κουβαλούν ιστορίες. Το έργο του δεν είναι μόνο ένα τεκμήριο τεχνικής αριστοτεχνίας, αλλά και μια αισθητική γέφυρα ανάμεσα στη Δύση και την ελληνική ψυχή.
Αν κάτι μένει τελικά από τον Αργυρό, είναι αυτή η ζωή στο φως — το φως του καλοκαιριού, της Τέχνης και της Ελλάδας.
#SerresParatiritis
