Αν υπάρχει ένα έργο που συμβολίζει με απόλυτο τρόπο την ανάγκη υπέρβασης μικροπολιτικών νοοτροπιών και παλαιοκομματικών αντανακλαστικών, αυτό είναι το κολυμβητήριο στο Αθλητικό Πάρκο Ομόνοιας. Μιλάμε για ένα έργο ζωτικής σημασίας για τη νεολαία, τον αθλητισμό, τη δημόσια υγεία, την εξωστρέφεια και τη συνολική φυσιογνωμία της πόλης των Σερρών.

Κι όμως, ακόμα και σε αυτή τη συγκυρία, κάποιοι επιλέγουν τη μιζέρια. Αντί να πιέσουν για την επίσπευση, επιλέγουν να αναμασούν τα λάθη του παρελθόντος στα οποία, ειρήσθω εν παρόδω, είχαν πρωταγωνιστική ευθύνη. Αντί να στηρίξουν έστω τώρα την προοπτική υλοποίησης ενός έργου που υπερβαίνει δημάρχους και παρατάξεις, επιλέγουν την υπονόμευση, το δηλητήριο, τη διαρκή υποψία.

Η εικόνα που αποκομίσαμε από τη συνεδρίαση της Δημοτικής Επιτροπής είναι αποκαλυπτική: εν μέσω συζήτησης για την 33η αναμόρφωση του προϋπολογισμού, με στόχο την επικαιροποίηση της μελέτης, οι φωνές της αντιπολίτευσης αντί να ασκήσουν γόνιμη κριτική, προσκολλήθηκαν ξανά σε έναν λόγο καταγγελίας και μηδενισμού. Ακόμα και η διαβεβαίωση ότι το έργο παραμένει ενταγμένο στα "εμβληματικά έργα" του αρμόδιου Υπουργείου αντιμετωπίστηκε με ειρωνεία και απαξίωση.

Η κοινωνία, όμως, δεν έχει ανάγκη από άλλο ένα «γιoφύρι της Άρτας». Δεν αντέχει άλλες αναβολές. Δεν αντέχει την πολιτική απραξία να ντύνεται με τον μανδύα της δήθεν επαγρύπνησης.

Η σημερινή Δημοτική Αρχή, ανεξαρτήτως της κριτικής που μπορεί να της ασκηθεί σε επιμέρους ζητήματα, οφείλει να πιστωθεί ότι κράτησε τη χρηματοδότηση του έργου ενεργή. Ότι προχώρησε με συντονισμένες κινήσεις στην ένταξη του έργου στα εμβληματικά, δίνοντας του ξανά προοπτική. Και ότι δεν έκρυψε προβλήματα, όπως την καθυστέρηση της μελέτης, αλλά ανέλαβε να τα ξεπεράσει με θεσμικά και πολιτικά μέσα.

Αυτό που απαιτείται τώρα είναι συστράτευση. Δήμος, Βουλευτές, Φορείς, Πολίτες, οφείλουν να λειτουργήσουν με ενιαίο μέτωπο για την υλοποίηση ενός έργου που δεν είναι απλώς απαραίτητο – είναι εκ των ων ουκ άνευ για μια πόλη που θέλει να κοιτάξει μπροστά.

Η αντιπολίτευση, αν δεν μπορεί να συμβάλει ουσιαστικά, ας μην σκάβει τον λάκκο του έργου με δηλώσεις που καλλιεργούν σύγχυση και απαξίωση. Η κοινωνία δεν ζητά από κανέναν να χειροκροτήσει. Ζητά να σταματήσει η διαρκής υποτίμηση των προσπαθειών που γίνονται.

Τα έργα δεν τα κερδίζουν οι κομματικές στρατηγικές. Τα κερδίζει η κοινωνική συνείδηση και η επιμονή.

Το κολυμβητήριο στην Ομόνοια δεν ανήκει σε καμία δημοτική αρχή και σε καμία αντιπολίτευση. Ανήκει στα παιδιά αυτής της πόλης. Ανήκει στους νέους που δικαιούνται ίσες ευκαιρίες στον αθλητισμό. Ανήκει στους πολίτες που έχουν κουραστεί να ακούν υποσχέσεις και να βλέπουν εγκαταλελειμμένα εργοτάξια.

Και τα γράφω όλα αυτά εγώ, που γνωρίζετε καλά την κριτική μου στάση απέναντι στην κυβέρνηση και τους βουλευτές του Νομού Σερρών. Όμως εδώ δεν μιλάμε για κόμματα, ούτε για προσωπικές διαδρομές. Μιλάμε για το συμφέρον της πόλης.

Κι αυτό, επιτέλους, πρέπει να τεθεί πάνω από όλα.