ΕΛΛΑΔΑ
Το Λάκκος – Το ξεχασμένο χωριό της μνήμης και της ιστορίας
Λίγα μόλις χιλιόμετρα από ένα παλιό Μοναστήρι Προδρόμου, χωμένο στους πρόποδες του βουνού, βρίσκεται το Λάκκος – ένα χωριό σχεδόν ξεχασμένο από τον χρόνο αλλά βαθιά φορτισμένο με ιστορία και μνήμες. Για να φτάσει κανείς εκεί, πρέπει να διασχίσει το ρέμα, να περάσει από το μικρό εκκλησάκι, στο οποίο σώζονται μοναδικές βυζαντινές τοιχογραφίες – σιωπηλοί μάρτυρες μιας άλλης εποχής
Λίγα μόλις χιλιόμετρα από ένα παλιό Μοναστήρι Προδρόμου, χωμένο στους πρόποδες του βουνού, βρίσκεται το Λάκκος – ένα χωριό σχεδόν ξεχασμένο από τον χρόνο αλλά βαθιά φορτισμένο με ιστορία και μνήμες. Για να φτάσει κανείς εκεί, πρέπει να διασχίσει το ρέμα, να περάσει από το μικρό εκκλησάκι, στο οποίο σώζονται μοναδικές βυζαντινές τοιχογραφίες – σιωπηλοί μάρτυρες μιας άλλης εποχής
Κρυμμένο μέσα στα δάση, υπάρχει το χωριό που λίγοι θυμούνται και ακόμη λιγότεροι επισκέπτονται: Το Λάκκος. Ένα όνομα απλό, μα πίσω του κρύβει μια ιστορία τόσο πυκνή και βαριά, που ούτε οι πέτρες δεν την ξεχνούν.
Μια διαδρομή πίσω στον χρόνο
Το μονοπάτι για το χωριό δεν είναι εύκολο. Πρέπει να διασχίσεις ρέματα, να περάσεις κάτω από δέντρα που σμίγουν σαν να προστατεύουν
τα μυστικά τους. Πριν φτάσεις, σε καλωσορίζει ένα μικρό εκκλησάκι, λιτό, πέτρινο, με βυζαντινές τοιχογραφίες που στέκουν ακόμη
ζωντανές, παρ’ όλη τη φθορά του χρόνου. Δεν έχουν μιλήσει ακόμη οι αρχαιολόγοι, αλλά οι παλιοί λένε πως πρόκειται για τοιχογραφίες
μοναδικής αξίας.
Η σιωπή του χώρου είναι αποκαλυπτική. Μια βαριά ατμόσφαιρα, σαν να κουβαλά ακόμα τις ψυχές εκείνων που κάποτε πέρασαν από εκεί –
ή που δεν πρόλαβαν να φύγουν.
Το γεφύρι
Λίγα μέτρα πιο κάτω, πάνω από το ρέμα, υψώνεται ένα λιθόκτιστο τοξωτό γεφύρι. Για χρόνια ήταν σχεδόν χαμένο, ξεχασμένο, μισοκατεστραμμένο
από τις πλημμύρες και την εγκατάλειψη. Πριν μερικά χρόνια, μια μικρή ομάδα ανθρώπων –ίσως απόγονοι εκείνων που κάποτε ζούσαν εδώ–
φρόντισε {καπως} να το συντηρήσει. Δεν το ανακοίνωσαν στα μέσα. Δεν ζήτησαν τίποτα. Το μόνο που ήθελαν, ήταν να "ξαναδώσουν ζωή στο
πέρασμα".
Περνώντας το γεφύρι, φτάνεις στα πρώτα θεμέλια του χωριού. Σπίτια χωρίς στέγη, αυλές που έχουν γίνει ένα με το χώμα, πέτρες που έχουν ξεθωριάσει απ’ τον ήλιο αλλά όχι απ’ τη μνήμη.
Σήμερα, το Λάκκος δεν έχει μόνιμους κατοίκους. Είναι γεμάτο από ιστορία, από παρουσία, από το άυλο βάρος της μνήμης. Το εκκλησάκι συνεχίζει να στέκει, το γεφύρι οδηγεί ακόμη εκεί, και το χώμα –αν αφουγκραστείς– κάτι ψιθυρίζει.
Ίσως, τελικά, δεν υπάρχει εγκατάλειψη. Υπάρχει απλώς χρόνος. Και ο Λάκκος περιμένει –όχι να ξανακατοικηθεί, αλλά να θυμηθεί κάποιος.
Μια διαδρομή πίσω στον χρόνο
Το μονοπάτι για το χωριό δεν είναι εύκολο. Πρέπει να διασχίσεις ρέματα, να περάσεις κάτω από δέντρα που σμίγουν σαν να προστατεύουν
τα μυστικά τους. Πριν φτάσεις, σε καλωσορίζει ένα μικρό εκκλησάκι, λιτό, πέτρινο, με βυζαντινές τοιχογραφίες που στέκουν ακόμη
ζωντανές, παρ’ όλη τη φθορά του χρόνου. Δεν έχουν μιλήσει ακόμη οι αρχαιολόγοι, αλλά οι παλιοί λένε πως πρόκειται για τοιχογραφίες
μοναδικής αξίας.
Η σιωπή του χώρου είναι αποκαλυπτική. Μια βαριά ατμόσφαιρα, σαν να κουβαλά ακόμα τις ψυχές εκείνων που κάποτε πέρασαν από εκεί –
ή που δεν πρόλαβαν να φύγουν.
Το γεφύρι
Λίγα μέτρα πιο κάτω, πάνω από το ρέμα, υψώνεται ένα λιθόκτιστο τοξωτό γεφύρι. Για χρόνια ήταν σχεδόν χαμένο, ξεχασμένο, μισοκατεστραμμένο
από τις πλημμύρες και την εγκατάλειψη. Πριν μερικά χρόνια, μια μικρή ομάδα ανθρώπων –ίσως απόγονοι εκείνων που κάποτε ζούσαν εδώ–
φρόντισε {καπως} να το συντηρήσει. Δεν το ανακοίνωσαν στα μέσα. Δεν ζήτησαν τίποτα. Το μόνο που ήθελαν, ήταν να "ξαναδώσουν ζωή στο
πέρασμα".
Περνώντας το γεφύρι, φτάνεις στα πρώτα θεμέλια του χωριού. Σπίτια χωρίς στέγη, αυλές που έχουν γίνει ένα με το χώμα, πέτρες που έχουν ξεθωριάσει απ’ τον ήλιο αλλά όχι απ’ τη μνήμη.
Σήμερα, το Λάκκος δεν έχει μόνιμους κατοίκους. Είναι γεμάτο από ιστορία, από παρουσία, από το άυλο βάρος της μνήμης. Το εκκλησάκι συνεχίζει να στέκει, το γεφύρι οδηγεί ακόμη εκεί, και το χώμα –αν αφουγκραστείς– κάτι ψιθυρίζει.
Ίσως, τελικά, δεν υπάρχει εγκατάλειψη. Υπάρχει απλώς χρόνος. Και ο Λάκκος περιμένει –όχι να ξανακατοικηθεί, αλλά να θυμηθεί κάποιος.
#SerresParatiritis
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
