ΚΟΙΝΩΝΙΑ
Το Θέατρο εναντίον της κακοποίησης των Γυναικών..
Η Τ Ε Χ Ν Η αντίποδας των δεινών... Μέγιστος ΔΑΣΚΑΛΟΣ η Τέχνη...
Η Τ Ε Χ Ν Η αντίποδας των δεινών... Μέγιστος ΔΑΣΚΑΛΟΣ η Τέχνη...
Καλλιεργεί την Αισθητική, ανταριάζει τα όνειρα, εξευγενίζει την πραγματικότητα, κεντρίζει τη φαντασία, εξημερώνει την αγριότητα, ανασύρει την Ανθρωπιά από τους βυθούς...
Ή αλλέως, με τα λόγια του Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι,
" Η Τέχνη δεν είναι καθρέφτης όπου καθρεφτίζεται ο κόσμος, αλλά ένα σφυρί με το οποίο του δίνουμε σχήμα"...
Μ' ένα τέτοιο "σφυρί", σαν του Ρώσου Ποιητή, σμίλεψαν το νου και τη συνείδησή μας κάτι ανήσυχα παιδιά της επαρχίας, που, κόντρα στους βίαιους καιρούς , μας δίδαξαν αγάπη και ευγένεια, ήθος και ανθρωπιά...
Μαρία Μεντίζη η προεξάρχουσα...
Σκηνοθετεί με περίσκεψη, δίχως κροταλισμούς, με δωρική λιτότητα, με καλαισθησία, με ουσιώδη κοινωνική σκευή. Υπάρχει μάλιστα μια αρμονική δέση στο έργο της, θα τη λέγαμε "μεντίζειο ύφος" ή άλλως πως "μεντίζεια γλώσσα".
Τα κείμενα, από διηγήματα συλλογικής έκδοσης, υπογράφουν η Κασσάνδρα Γρουτίδου, η Διονυσία Ζήκα, η Αντωνία Θεοχαρίδου, η Δέσποινα Καλλιαρέκου, η Μαρία Κερασνούδη, η Ζωή Μαρίγκου, η Μαρία Μεντίζη, η Αντωνία Μπάλογλου-Φωτιάδου, η Γεσθημανή Μπερμπέρη, η Βασιλική Σταυρίδου.
Διηγήματα για τη Γυναίκα, για την κακοποίηση και τον εξευτελισμό της, για την ταπείνωση και τη δολοφονία της. Λόγος καταγγελτικός, λόγος-κραυγή, λόγος που αναζητεί να ισιώσουν τα στραβά, να γενεί καλύτερος ο κόσμος...
Γιώργος Καδής, αφαιρετικά σκηνικά, που δημιουργούσαν μια τεθλασμένη : γραμμή που σε κατέβαζε στα υπόγεια της ζοφερής πραγματικότητας ή σε ανέβαζε στα μεταφυσικά ύψη.
Γιώργος Παντσουράκης και Άννα Ζιώγα, έξυπνη τόξευση των μουσικών επιλογών, τα βέλη κατευθείαν στην καρδιά.
Θοδωρής Φωτίδης και Γιώργος Καρασερίδης στην επιμέλεια του ήχου, όχι βροντές και αστραπές, γαλήνιο χάδι της ακοής.
Πρόδρομος Προδρομίδης ο φωτιστής, αχ και να'ξερε το κοινό πόσο σημαντικό το φως στη θεατρική διαδικασία...
Κι ενώ όλοι οι συντελεστές μιας Παράστασης συμβάλλουν στο "χτίσιμό" της, την κλέβει τη δόξα πάντα ο Ηθοποιός...
Ίσως είναι η πιο άμεση επαφή του με το κοινό, η "συνομιλία" του με τους θεατές, το ορατό πρόσωπο.
Στο "Δίχτυ" λοιπόν οι ερασιτέχνες ηθοποιοί συγκίνησαν, προβλημάτισαν, έριξαν αλάθητα βέλη στο νου και την καρδιά, τάραξαν τα νερά της λογικής και του συναισθήματος...
Κι έπαιζαν κλεφτοπόλεμο ο θυμός με τη θλίψη, η οργή με τον πόνο, η αίσθηση του άδικου με την αυτοκριτική, τ' αναπάντητα ερωτηματικά με την αγανάκτηση. Άλας στην ένταση η καυστική ειρωνεία και ο αυτοσαρκασμός...
Όλα ετούτα βγαλμένα από τα σωθικά των θεατρίνων - κίνηση και φωνή, έκφραση και αισθαντικότητα. Κι εκεί που οι επαγγελματίες έχουν πλεονέκτημα τις γνώσεις της Τεχνικής, εκεί οι ερασιτέχνες έχουν το Ν Ι Ω Σ Μ Α....
Η Λίνα Σχοινά, η Ζωή Παπαδημητρίου, η Δοκτίνη Τσακνίδου, η Μαρία Γκούτσικα, η Άννα Ζιώγα, η Βενετία Μπέλτσου, η Μαριάννα Σαμαρά, η Σοφία Χαλκίδου, η Ζωή Μαρίγκου, η Σοφία Τούσκα, Γυναίκες εργαζόμενες ή συνταξιούχες, δραστικές, με ισχυρή θέληση, με αγάπη για τον τόπο τους, μπήκαν στον κόσμο του Θεάτρου και με την καθοδήγηση της Μαρίας Μεντίζη μας άδραξαν από το χέρι και μας οδήγησαν στην ομορφιά της Τέχνης και στην ασχήμια της ζωής. Μας δίδαξαν πως η βία είναι βαρβαρότητα και η αγάπη Πολιτισμός. Και το σημαντικότερο, πως μέσα στην πολλαπλότητα της κακοποίησης, υπάρχει η μοναδικότητα της καταγγελίας, ά ρ α η ΕΛΠΙΔΑ πως ο κόσμος μας μπορεί να γίνει καλύτερος...
Κι από κοντά οι ελάχιστοι άντρες ηθοποιοί, ο Λευτέρης Σαββίδης, ο Γιώργος Παντσουράκης, ο Σάββας Σαββίδης, που η συμμετοχή τους δίνει έναν αέρα συνεργασίας των δύο φύλων, μια κοινή "αντίσταση" στη βία κατά των Γυναικών.
Οι ερμηνείες τους θαυμάσιες, παρά τους κόντρα ρόλους...
Φύγαμε από την Παράσταση πιο σοφοί...
Δεν ήταν δηλαδή μονάχα η απόλαυση της Τέχνης, ήταν και η απόκτηση εφοδίων για τη ζωή, το ταρακούνημα του νου, η άμπωτις και παλίρροια των συναισθημάτων...
Ανέστης Ακριτίδης
Ή αλλέως, με τα λόγια του Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι,
" Η Τέχνη δεν είναι καθρέφτης όπου καθρεφτίζεται ο κόσμος, αλλά ένα σφυρί με το οποίο του δίνουμε σχήμα"...
Μ' ένα τέτοιο "σφυρί", σαν του Ρώσου Ποιητή, σμίλεψαν το νου και τη συνείδησή μας κάτι ανήσυχα παιδιά της επαρχίας, που, κόντρα στους βίαιους καιρούς , μας δίδαξαν αγάπη και ευγένεια, ήθος και ανθρωπιά...
Μαρία Μεντίζη η προεξάρχουσα...
Σκηνοθετεί με περίσκεψη, δίχως κροταλισμούς, με δωρική λιτότητα, με καλαισθησία, με ουσιώδη κοινωνική σκευή. Υπάρχει μάλιστα μια αρμονική δέση στο έργο της, θα τη λέγαμε "μεντίζειο ύφος" ή άλλως πως "μεντίζεια γλώσσα".
Τα κείμενα, από διηγήματα συλλογικής έκδοσης, υπογράφουν η Κασσάνδρα Γρουτίδου, η Διονυσία Ζήκα, η Αντωνία Θεοχαρίδου, η Δέσποινα Καλλιαρέκου, η Μαρία Κερασνούδη, η Ζωή Μαρίγκου, η Μαρία Μεντίζη, η Αντωνία Μπάλογλου-Φωτιάδου, η Γεσθημανή Μπερμπέρη, η Βασιλική Σταυρίδου.
Διηγήματα για τη Γυναίκα, για την κακοποίηση και τον εξευτελισμό της, για την ταπείνωση και τη δολοφονία της. Λόγος καταγγελτικός, λόγος-κραυγή, λόγος που αναζητεί να ισιώσουν τα στραβά, να γενεί καλύτερος ο κόσμος...
Γιώργος Καδής, αφαιρετικά σκηνικά, που δημιουργούσαν μια τεθλασμένη : γραμμή που σε κατέβαζε στα υπόγεια της ζοφερής πραγματικότητας ή σε ανέβαζε στα μεταφυσικά ύψη.
Γιώργος Παντσουράκης και Άννα Ζιώγα, έξυπνη τόξευση των μουσικών επιλογών, τα βέλη κατευθείαν στην καρδιά.
Θοδωρής Φωτίδης και Γιώργος Καρασερίδης στην επιμέλεια του ήχου, όχι βροντές και αστραπές, γαλήνιο χάδι της ακοής.
Πρόδρομος Προδρομίδης ο φωτιστής, αχ και να'ξερε το κοινό πόσο σημαντικό το φως στη θεατρική διαδικασία...
Κι ενώ όλοι οι συντελεστές μιας Παράστασης συμβάλλουν στο "χτίσιμό" της, την κλέβει τη δόξα πάντα ο Ηθοποιός...
Ίσως είναι η πιο άμεση επαφή του με το κοινό, η "συνομιλία" του με τους θεατές, το ορατό πρόσωπο.
Στο "Δίχτυ" λοιπόν οι ερασιτέχνες ηθοποιοί συγκίνησαν, προβλημάτισαν, έριξαν αλάθητα βέλη στο νου και την καρδιά, τάραξαν τα νερά της λογικής και του συναισθήματος...
Κι έπαιζαν κλεφτοπόλεμο ο θυμός με τη θλίψη, η οργή με τον πόνο, η αίσθηση του άδικου με την αυτοκριτική, τ' αναπάντητα ερωτηματικά με την αγανάκτηση. Άλας στην ένταση η καυστική ειρωνεία και ο αυτοσαρκασμός...
Όλα ετούτα βγαλμένα από τα σωθικά των θεατρίνων - κίνηση και φωνή, έκφραση και αισθαντικότητα. Κι εκεί που οι επαγγελματίες έχουν πλεονέκτημα τις γνώσεις της Τεχνικής, εκεί οι ερασιτέχνες έχουν το Ν Ι Ω Σ Μ Α....
Η Λίνα Σχοινά, η Ζωή Παπαδημητρίου, η Δοκτίνη Τσακνίδου, η Μαρία Γκούτσικα, η Άννα Ζιώγα, η Βενετία Μπέλτσου, η Μαριάννα Σαμαρά, η Σοφία Χαλκίδου, η Ζωή Μαρίγκου, η Σοφία Τούσκα, Γυναίκες εργαζόμενες ή συνταξιούχες, δραστικές, με ισχυρή θέληση, με αγάπη για τον τόπο τους, μπήκαν στον κόσμο του Θεάτρου και με την καθοδήγηση της Μαρίας Μεντίζη μας άδραξαν από το χέρι και μας οδήγησαν στην ομορφιά της Τέχνης και στην ασχήμια της ζωής. Μας δίδαξαν πως η βία είναι βαρβαρότητα και η αγάπη Πολιτισμός. Και το σημαντικότερο, πως μέσα στην πολλαπλότητα της κακοποίησης, υπάρχει η μοναδικότητα της καταγγελίας, ά ρ α η ΕΛΠΙΔΑ πως ο κόσμος μας μπορεί να γίνει καλύτερος...
Κι από κοντά οι ελάχιστοι άντρες ηθοποιοί, ο Λευτέρης Σαββίδης, ο Γιώργος Παντσουράκης, ο Σάββας Σαββίδης, που η συμμετοχή τους δίνει έναν αέρα συνεργασίας των δύο φύλων, μια κοινή "αντίσταση" στη βία κατά των Γυναικών.
Οι ερμηνείες τους θαυμάσιες, παρά τους κόντρα ρόλους...
Φύγαμε από την Παράσταση πιο σοφοί...
Δεν ήταν δηλαδή μονάχα η απόλαυση της Τέχνης, ήταν και η απόκτηση εφοδίων για τη ζωή, το ταρακούνημα του νου, η άμπωτις και παλίρροια των συναισθημάτων...
Ανέστης Ακριτίδης
#SerresParatiritis
