ΣΗΜΕΙΑ ΑΙΧΜΗΣ
Η Επίδραση των ασθενειών στην Παγκόσμια Ιστορία Γράφει ο Θεολόγης Ανδρονίδης
Η πανδημία της πανώλης υπήρξε ένα απίστευτα σύνθετο οικολογικό γεγονός, καθώς απαιτούσε ένα απίστευτο συνδυασμό πιθανοτήτων. Είτε οι μαζικές ηφαιστειακές εκρήξεις είτε οι πτώσεις μετεωριτών προκάλεσαν κλιματική αλλαγή, πτώση της θερμοκρασίας και μετέτρεψαν την φύση της ασθένειας από ενδημική σε επιδημία. Αυτό συνέβη το πιθανότερο στην Κεντρική Αφρική και τελικά έφθασε στην Μεσόγειο. Όλα αυτά συνδυασμένα με τις εμπορικές δομές της εποχής πυροδότησαν το ξέσπασμα της πανδημίας.
Η πανδημία της πανώλης υπήρξε ένα απίστευτα σύνθετο οικολογικό γεγονός, καθώς απαιτούσε ένα απίστευτο συνδυασμό πιθανοτήτων. Είτε οι μαζικές ηφαιστειακές εκρήξεις είτε οι πτώσεις μετεωριτών προκάλεσαν κλιματική αλλαγή, πτώση της θερμοκρασίας και μετέτρεψαν την φύση της ασθένειας από ενδημική σε επιδημία. Αυτό συνέβη το πιθανότερο στην Κεντρική Αφρική και τελικά έφθασε στην Μεσόγειο. Όλα αυτά συνδυασμένα με τις εμπορικές δομές της εποχής πυροδότησαν το ξέσπασμα της πανδημίας.
Η άνοδος και η πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας εξαιτίας κλιματικών
αλλαγών είναι ένα παράδειγμα πως τυχαίοι παράγοντες μπορούν να
αλλάξουν την παγκόσμια Ιστορία.
Αποδεικνύει ότι η δύναμη και το
απρόβλεπτο της φύσης (το φαινόμενο του μαύρου κύκνου), διαμόρφωσε τις
συνθήκες κάτω από τις οποίες ζει η ανθρωπότητα σήμερα.
Η πανώλη του Ιουστινιανού υπήρξε η πρώτη καταγραμμένη πανδημία
πανώλης στον κόσμο και εκδηλώθηκε σε διαδοχικά τμήματα μεταξύ του 6ου και
του 8ου αι. μ.Χ. Μετά από τέσσερις μήνες, η πανούκλα έχασε το σθένος της
και το φθινόπωρο του 542 έφυγε από την Κωνσταντινούπολη. Η πόλη είχε
χάσει σχεδόν το 40% του πληθυσμού της. Στα επόμενα δύο χρόνια, η
ασθένεια σκότωσε τέσσερα εκατομμύρια ανθρώπους σε ολόκληρη την
αυτοκρατορία. Έχει υπολογιστεί πως η Ιουστινιάνειος πανώλη στοίχισε τη
ζωή σε σχεδόν 15 εκατομμύρια άτομα σε ολόκληρο τον τότε γνωστό κόσμο.
Αυτό αντιστοιχεί με 10% περίπου του τότε παγκόσμιου πληθυσμού, αν
συμπεριλάβει κανείς την Ευρώπη, την Ασία και την Βόρεια Αφρική. Για τους
επόμενους δύο αιώνες, η πανούκλα επέστρεψε σε 18 κύματα, αλλά χωρίς
την αρχική βία. Το τελευταίο ξέσπασε στη Νάπολη το 767. Στη συνέχεια
εξαφανίστηκε χωρίς προφανή λόγο για έξι αιώνες, μέχρι την μοιραία
επιστροφή του το 1347: ήταν η μαύρη πανούκλα.
Ο Μαύρος Θάνατος
Ο Λοιμός στην συλλογική φαντασία των ανθρώπων της εποχής
απεικονίζεται δίπλα στον Πόλεμο, την Πείνα και τον Θάνατο ως ιππότης της
Αποκάλυψης .
Το τέλος της ύστερης περιόδου του Μεσαίωνα ( από τα 1300 έως τα
τέλη του 15ου αιώνα περίπου), έχει χαρακτηριστεί από πολλούς μελετητές ως
«εποχή πείνας». Θεομηνίες με τρομερή ένταση και έκταση, "χτυπούσαν"
ολόκληρη τη δυτική Ευρώπη. Η εξαθλίωση αρχικά επικράτησε επειδή η
γεωργία δεν απέδιδε εξαιτίας της εξάντλησης των φυσικών πόρων, των
άσχημων καιρικών συνθηκών και των κατακλυσμών. Ως αποκορύφωμα όλων
των θεομηνιών της εποχής, εμφανίστηκε η πανώλη. Ο «Μαύρος Θάνατος»
που σκόρπισε βαρύ φόρο θανάτου σε ολόκληρη τη Ευρώπη. Εάν η εικόνα
της Παναγίας αποτελούσε το σύμβολο του Μεσαίωνα, η αποτρόπαια μορφή
της νεκροκεφαλής και του θανάτου ήταν αυτή που επικράτησε στον Ύστερο
Μεσαίωνα.
Ο συνδυασμός βουβωνικής και πνευμονικής πανώλης, σάρωσε την
Ευρώπη από το 1347 μέχρι το 1350 και επανεμφανίστηκε κατά περιοδικά
χρονικά διαστήματα τα επόμενα εκατό χρόνια. Τόσος ήταν ο τρόμος που
προκάλεσε συν τα μαύρα εξογκώματα του δέρματος των ασθενούντων που
της δόθηκε το όνομα μαύρος θάνατος ή μαύρη πανούκλα.
Ο μαύρος θάνατος ήταν μια πανδημία, σίγουρα μια πανούκλα, η οποία
εμφανίστηκε στη βόρεια κεντρική Ασία κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του
1330 και εξαπλώθηκε στην Ευρώπη από το 1346.
Μεταφέρθηκε από το οροπέδιο της Μογγολίας πρώτα στην Κίνα, όπου
και έγινε επιδημία, και εξαπλώθηκε σε διαδοχικά στάδια και προς τα δυτικά,
μέσω του δρόμου του μεταξιού, και στην υπόλοιπη Ασία. Στη συνέχεια
έφτασε στην Κριμαία και από εκεί στην Μεσόγειο. Τα επόμενα χρόνια
πλήττει την υπόλοιπη Ευρώπη φθάνοντας μέχρι την Ιρλανδία και την
Σκωτία. Μετά το 1353 τα κρούσματα της νόσου μειώθηκαν έως ότου εξαφανίστηκαν. Υπολογίζεται ότι σκότωσε τουλάχιστον το ένα τρίτο του
πληθυσμού της ηπείρου, προκαλώντας πιθανώς 20 εκατομμύρια θύματα.
(Συνεχίζεται…)
αλλαγών είναι ένα παράδειγμα πως τυχαίοι παράγοντες μπορούν να
αλλάξουν την παγκόσμια Ιστορία.
Αποδεικνύει ότι η δύναμη και το
απρόβλεπτο της φύσης (το φαινόμενο του μαύρου κύκνου), διαμόρφωσε τις
συνθήκες κάτω από τις οποίες ζει η ανθρωπότητα σήμερα.
Η πανώλη του Ιουστινιανού υπήρξε η πρώτη καταγραμμένη πανδημία
πανώλης στον κόσμο και εκδηλώθηκε σε διαδοχικά τμήματα μεταξύ του 6ου και
του 8ου αι. μ.Χ. Μετά από τέσσερις μήνες, η πανούκλα έχασε το σθένος της
και το φθινόπωρο του 542 έφυγε από την Κωνσταντινούπολη. Η πόλη είχε
χάσει σχεδόν το 40% του πληθυσμού της. Στα επόμενα δύο χρόνια, η
ασθένεια σκότωσε τέσσερα εκατομμύρια ανθρώπους σε ολόκληρη την
αυτοκρατορία. Έχει υπολογιστεί πως η Ιουστινιάνειος πανώλη στοίχισε τη
ζωή σε σχεδόν 15 εκατομμύρια άτομα σε ολόκληρο τον τότε γνωστό κόσμο.
Αυτό αντιστοιχεί με 10% περίπου του τότε παγκόσμιου πληθυσμού, αν
συμπεριλάβει κανείς την Ευρώπη, την Ασία και την Βόρεια Αφρική. Για τους
επόμενους δύο αιώνες, η πανούκλα επέστρεψε σε 18 κύματα, αλλά χωρίς
την αρχική βία. Το τελευταίο ξέσπασε στη Νάπολη το 767. Στη συνέχεια
εξαφανίστηκε χωρίς προφανή λόγο για έξι αιώνες, μέχρι την μοιραία
επιστροφή του το 1347: ήταν η μαύρη πανούκλα.
Ο Μαύρος Θάνατος
Ο Λοιμός στην συλλογική φαντασία των ανθρώπων της εποχής
απεικονίζεται δίπλα στον Πόλεμο, την Πείνα και τον Θάνατο ως ιππότης της
Αποκάλυψης .
Το τέλος της ύστερης περιόδου του Μεσαίωνα ( από τα 1300 έως τα
τέλη του 15ου αιώνα περίπου), έχει χαρακτηριστεί από πολλούς μελετητές ως
«εποχή πείνας». Θεομηνίες με τρομερή ένταση και έκταση, "χτυπούσαν"
ολόκληρη τη δυτική Ευρώπη. Η εξαθλίωση αρχικά επικράτησε επειδή η
γεωργία δεν απέδιδε εξαιτίας της εξάντλησης των φυσικών πόρων, των
άσχημων καιρικών συνθηκών και των κατακλυσμών. Ως αποκορύφωμα όλων
των θεομηνιών της εποχής, εμφανίστηκε η πανώλη. Ο «Μαύρος Θάνατος»
που σκόρπισε βαρύ φόρο θανάτου σε ολόκληρη τη Ευρώπη. Εάν η εικόνα
της Παναγίας αποτελούσε το σύμβολο του Μεσαίωνα, η αποτρόπαια μορφή
της νεκροκεφαλής και του θανάτου ήταν αυτή που επικράτησε στον Ύστερο
Μεσαίωνα.
Ο συνδυασμός βουβωνικής και πνευμονικής πανώλης, σάρωσε την
Ευρώπη από το 1347 μέχρι το 1350 και επανεμφανίστηκε κατά περιοδικά
χρονικά διαστήματα τα επόμενα εκατό χρόνια. Τόσος ήταν ο τρόμος που
προκάλεσε συν τα μαύρα εξογκώματα του δέρματος των ασθενούντων που
της δόθηκε το όνομα μαύρος θάνατος ή μαύρη πανούκλα.
Ο μαύρος θάνατος ήταν μια πανδημία, σίγουρα μια πανούκλα, η οποία
εμφανίστηκε στη βόρεια κεντρική Ασία κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του
1330 και εξαπλώθηκε στην Ευρώπη από το 1346.
Μεταφέρθηκε από το οροπέδιο της Μογγολίας πρώτα στην Κίνα, όπου
και έγινε επιδημία, και εξαπλώθηκε σε διαδοχικά στάδια και προς τα δυτικά,
μέσω του δρόμου του μεταξιού, και στην υπόλοιπη Ασία. Στη συνέχεια
έφτασε στην Κριμαία και από εκεί στην Μεσόγειο. Τα επόμενα χρόνια
πλήττει την υπόλοιπη Ευρώπη φθάνοντας μέχρι την Ιρλανδία και την
Σκωτία. Μετά το 1353 τα κρούσματα της νόσου μειώθηκαν έως ότου εξαφανίστηκαν. Υπολογίζεται ότι σκότωσε τουλάχιστον το ένα τρίτο του
πληθυσμού της ηπείρου, προκαλώντας πιθανώς 20 εκατομμύρια θύματα.
(Συνεχίζεται…)
#SerresParatiritis
