ΣΗΜΕΙΑ ΑΙΧΜΗΣ
Με αφορμή το “μικρό Γιαννάκη”
Γράφει ο Χουβαρδάς Γιάννης Πρόεδρος του Συλλόγου Κινητικά Αναπήρων Ν. Σερρών
Γράφει ο Χουβαρδάς Γιάννης Πρόεδρος του Συλλόγου Κινητικά Αναπήρων Ν. Σερρών
Η πρωτοβουλία της ΠΑΕ Ολυμπιακός να παρακολουθήσει «ο μικρός Γιαννάκης» τον
τελικό του Europa Conference League και να σηκώσει το τρόπαιο μαζί με την ομάδα
του Ολυμπιακού θα μπορούσε να είναι ένα όμορφο γεγονός. Ιδιαίτερα εφόσον
πρόκειται για φίλαθλο άλλης ομάδας, αλλά και για άτομο που ανήκει σε μία
κοινωνική κατηγορία, η οποία στη μεγάλη πλειοψηφία της ταλαιπωρείται βάναυσα
από το κράτος και την ΕΕ, την αντίληψη τους ότι η όποια ιατρική βλάβη ενός
ανθρώπου αποτελεί ατομική/οικογενειακή υπόθεση, τη συνεχή εμπορευματοποίηση
των σχετικών με τη διαχείριση της προϊόντων/υπηρεσιών. Σε αυτά τα πλαίσια, η
παραπάνω ενέργεια θα μπορούσε να λειτουργήσει συμβολικά ως μία ανταπόδοση
ορισμένης συμπερίληψης στους ΑμεΑ στα μεγάλα αθλητικά δρώμενα (όταν σε πολλά
γήπεδα, ακόμη και της Super-League, δεν έχουν ισότιμη και αξιοπρεπή πρόσβαση)
και ως κίνηση κατά του οπαδικού εξτρεμισμού, χωρίς αυτό να αναιρεί τις ευθύνες της
συγκεκριμένης ΠΑΕ, όπως και κάθε ΠΑΕ, για την οπαδική βία, αλλά και το ρόλο
τους ως συστατικού στοιχείου του κρατικομονωπολιακού καπιταλισμού, του
συστήματος σύμφυσης των μεγάλων εταιρειών με τα κράτη και ενώσεις όπως η ΕΕ,
το οποίο έχει στο DNA του την ανισοτιμία των ΑμεΑ.
…Αλλά, η εργαλειοποίηση της συγκεκριμένης πράξης και μάλιστα με την παράλληλη
αναπαραγωγή όλων των στερεοτυπικών εκφράσεων/εικόνων που υπάρχουν για τους
ΑμεΑ σε μία λαϊκίστικη απόπειρα εκμετάλλευσης της για πολιτικούς λόγους πρέπει
να στηλιτευθεί. Ο Ελληνικός έντυπος και ηλεκτρονικός τύπος είναι γεμάτος
δημοσιεύματα για τα “μαθήματα ζωής” και “εθνικής ενότητας” που παραδίδει ο
«μικρός Γιαννάκης», τα οποία, αν δε το πράττουν ευθέως, τουλάχιστον έμμεσα
ξεπλένουν το ρόλο των ΠΑΕ στην έξαρση του χουλιγκανισμού και υποβαθμίζουν τις
καθημερνές δυσκολίες των λαϊκών ανθρώπων. Ένα αόρατο επικοινωνιακό χέρι
μετατρέπει τη θέληση του Γιάννη να δει μπάλα και την ευχή του να απαλλαγεί το
ποδόσφαιρο από την καφρίλα του οπαδισμού, σε ένα χαλί που κρύβει τις
διαχωριστικές γραμμές και εξισώνει τα συμφέροντα και τις ευθύνες για το χάλι του
Ελληνικού αθλητισμού και της κοινωνίας γενικότερα Το ίδιο χέρι αναδεικνύει με
κυνισμό (ακόμη και η χρήση του υποκοριστικού αυτό αφορά -για το αδερφάκι του δε
χρησιμοποιείται υποκοριστικό) τα προβλήματα του (για τα οποία δε φταίει ούτε ο
ίδιος, ούτε κυρίως η κακιά του η μοίρα) για να τονίσει ότι αυτά δε στάθηκαν εμπόδιο
στο να πηγαίνει στο γήπεδο και να βρίσκει ευχαρίστηση εκεί. Επιβεβαιώνεται λοιπόν,
ότι ο καταμερισμός «εργασίας» του βαθέως κράτους (και κάθε αστικού κράτους)
αποδίδει στους ΑμεΑ πρωτίστως το ρόλο του «ήρωα» (του καημένου από την
ανάποδη), ο οποίος «εμπνέει» (τα καταφέρνει) και «ενώνει» (δε γκρινιάζει) την
κοινωνία (στους άρχοντες) με τον τρόπο που ζει (για τα βάσανα του).
Ένας ρόλος που απορρέει από την απροθυμία του συγκεκριμένου τύπου κράτους να
δει τις ιατρικές βλάβες των ατόμων ως κοινωνικό φαινόμενο, ως κάτι που εν δυνάμει
αφορά τους πάντες, ως μία κατάσταση που έχει ευθύνη να διαχειριστεί. Η ανάπτυξη
της επιστήμης και της τεχνολογίας δημιουργούν σταθερά προϊόντα και υπηρεσίες που
όλο και περισσότερο αίρουν τα εμπόδια που θέτουν οι ιατρικές βλάβες στις ζωές των
ανθρώπων, ή ακόμη και τις ίδιες τις ιατρικές βλάβες. Όσο όμως αυτές λογαριάζονται
ως ατομική/οικογενειακή υπόθεση, δε νομοθετείται η πλήρης πρόσβαση των ΑμεΑ σε
αυτά τα προϊόντα και υπηρεσίες. Αντίθετα, νομοθετείται η εμπορευματοποίηση τους
και με αυτόν τον τρόπο εντείνεται ο αποκλεισμός και η περιθωριοποίηση των πολλών
ΑμεΑ που δεν έχουν χρήματα.
Χιλιάδες ΑμεΑ με τις οικογένειες μας αγαπάμε τον αθλητισμό, μισούμε το
χουλιγκανισμό και απαιτούμε την ισότιμη και αξιοπρεπή πρόσβαση μας στα γήπεδα
ως θεατές ή/και αθλητές. Η πραγματικότητα της
εμπορευματοποίησης/ιδιωτικοποίησης του αθλητισμού, της αγοράς γενικότερα,
απέδειξε ότι ανώτερα αθλητικά γεγονότα όπως το Euro και η Ολυμπιάδα του 2004,
δεν αρκούσαν για να βελτιωθεί η κατάσταση στα παραπάνω ζητήματα ή στα θέματα
των ΑμεΑ, αλλά την έκρυψαν μονάχα για λίγο. Το γεγονός ότι ο Γιάννης
Παπαστεφανάκης και η οικογένεια του αξιοποίησαν τη δημοσιότητα τους για να
μιλήσουν και γι’ αυτά τα ζητήματα αποτελεί μαγκιά τους. Εύχομαι το κράτος και οι
ΠΑΕ να μη τους ξεχάσουν, καθώς θα θαμπώνουν τα φώτα του Conference League.
Διότι, τα χρόνια περνούν οι ΑμεΑ μεγαλώνουμε, αλλά η ζωή μας συνεχίζει να
αντιμετωπίζεται ως υποκοριστικό της ζωής των υπολοίπων ανθρώπων!
ΥΓ. Συγχαρητήρια στους παίκτες και τους φιλάθλους του Ολυμπιακού για το τρόπαιο.
Και εγώ τους υποστήριξα.
τελικό του Europa Conference League και να σηκώσει το τρόπαιο μαζί με την ομάδα
του Ολυμπιακού θα μπορούσε να είναι ένα όμορφο γεγονός. Ιδιαίτερα εφόσον
πρόκειται για φίλαθλο άλλης ομάδας, αλλά και για άτομο που ανήκει σε μία
κοινωνική κατηγορία, η οποία στη μεγάλη πλειοψηφία της ταλαιπωρείται βάναυσα
από το κράτος και την ΕΕ, την αντίληψη τους ότι η όποια ιατρική βλάβη ενός
ανθρώπου αποτελεί ατομική/οικογενειακή υπόθεση, τη συνεχή εμπορευματοποίηση
των σχετικών με τη διαχείριση της προϊόντων/υπηρεσιών. Σε αυτά τα πλαίσια, η
παραπάνω ενέργεια θα μπορούσε να λειτουργήσει συμβολικά ως μία ανταπόδοση
ορισμένης συμπερίληψης στους ΑμεΑ στα μεγάλα αθλητικά δρώμενα (όταν σε πολλά
γήπεδα, ακόμη και της Super-League, δεν έχουν ισότιμη και αξιοπρεπή πρόσβαση)
και ως κίνηση κατά του οπαδικού εξτρεμισμού, χωρίς αυτό να αναιρεί τις ευθύνες της
συγκεκριμένης ΠΑΕ, όπως και κάθε ΠΑΕ, για την οπαδική βία, αλλά και το ρόλο
τους ως συστατικού στοιχείου του κρατικομονωπολιακού καπιταλισμού, του
συστήματος σύμφυσης των μεγάλων εταιρειών με τα κράτη και ενώσεις όπως η ΕΕ,
το οποίο έχει στο DNA του την ανισοτιμία των ΑμεΑ.
…Αλλά, η εργαλειοποίηση της συγκεκριμένης πράξης και μάλιστα με την παράλληλη
αναπαραγωγή όλων των στερεοτυπικών εκφράσεων/εικόνων που υπάρχουν για τους
ΑμεΑ σε μία λαϊκίστικη απόπειρα εκμετάλλευσης της για πολιτικούς λόγους πρέπει
να στηλιτευθεί. Ο Ελληνικός έντυπος και ηλεκτρονικός τύπος είναι γεμάτος
δημοσιεύματα για τα “μαθήματα ζωής” και “εθνικής ενότητας” που παραδίδει ο
«μικρός Γιαννάκης», τα οποία, αν δε το πράττουν ευθέως, τουλάχιστον έμμεσα
ξεπλένουν το ρόλο των ΠΑΕ στην έξαρση του χουλιγκανισμού και υποβαθμίζουν τις
καθημερνές δυσκολίες των λαϊκών ανθρώπων. Ένα αόρατο επικοινωνιακό χέρι
μετατρέπει τη θέληση του Γιάννη να δει μπάλα και την ευχή του να απαλλαγεί το
ποδόσφαιρο από την καφρίλα του οπαδισμού, σε ένα χαλί που κρύβει τις
διαχωριστικές γραμμές και εξισώνει τα συμφέροντα και τις ευθύνες για το χάλι του
Ελληνικού αθλητισμού και της κοινωνίας γενικότερα Το ίδιο χέρι αναδεικνύει με
κυνισμό (ακόμη και η χρήση του υποκοριστικού αυτό αφορά -για το αδερφάκι του δε
χρησιμοποιείται υποκοριστικό) τα προβλήματα του (για τα οποία δε φταίει ούτε ο
ίδιος, ούτε κυρίως η κακιά του η μοίρα) για να τονίσει ότι αυτά δε στάθηκαν εμπόδιο
στο να πηγαίνει στο γήπεδο και να βρίσκει ευχαρίστηση εκεί. Επιβεβαιώνεται λοιπόν,
ότι ο καταμερισμός «εργασίας» του βαθέως κράτους (και κάθε αστικού κράτους)
αποδίδει στους ΑμεΑ πρωτίστως το ρόλο του «ήρωα» (του καημένου από την
ανάποδη), ο οποίος «εμπνέει» (τα καταφέρνει) και «ενώνει» (δε γκρινιάζει) την
κοινωνία (στους άρχοντες) με τον τρόπο που ζει (για τα βάσανα του).
Ένας ρόλος που απορρέει από την απροθυμία του συγκεκριμένου τύπου κράτους να
δει τις ιατρικές βλάβες των ατόμων ως κοινωνικό φαινόμενο, ως κάτι που εν δυνάμει
αφορά τους πάντες, ως μία κατάσταση που έχει ευθύνη να διαχειριστεί. Η ανάπτυξη
της επιστήμης και της τεχνολογίας δημιουργούν σταθερά προϊόντα και υπηρεσίες που
όλο και περισσότερο αίρουν τα εμπόδια που θέτουν οι ιατρικές βλάβες στις ζωές των
ανθρώπων, ή ακόμη και τις ίδιες τις ιατρικές βλάβες. Όσο όμως αυτές λογαριάζονται
ως ατομική/οικογενειακή υπόθεση, δε νομοθετείται η πλήρης πρόσβαση των ΑμεΑ σε
αυτά τα προϊόντα και υπηρεσίες. Αντίθετα, νομοθετείται η εμπορευματοποίηση τους
και με αυτόν τον τρόπο εντείνεται ο αποκλεισμός και η περιθωριοποίηση των πολλών
ΑμεΑ που δεν έχουν χρήματα.
Χιλιάδες ΑμεΑ με τις οικογένειες μας αγαπάμε τον αθλητισμό, μισούμε το
χουλιγκανισμό και απαιτούμε την ισότιμη και αξιοπρεπή πρόσβαση μας στα γήπεδα
ως θεατές ή/και αθλητές. Η πραγματικότητα της
εμπορευματοποίησης/ιδιωτικοποίησης του αθλητισμού, της αγοράς γενικότερα,
απέδειξε ότι ανώτερα αθλητικά γεγονότα όπως το Euro και η Ολυμπιάδα του 2004,
δεν αρκούσαν για να βελτιωθεί η κατάσταση στα παραπάνω ζητήματα ή στα θέματα
των ΑμεΑ, αλλά την έκρυψαν μονάχα για λίγο. Το γεγονός ότι ο Γιάννης
Παπαστεφανάκης και η οικογένεια του αξιοποίησαν τη δημοσιότητα τους για να
μιλήσουν και γι’ αυτά τα ζητήματα αποτελεί μαγκιά τους. Εύχομαι το κράτος και οι
ΠΑΕ να μη τους ξεχάσουν, καθώς θα θαμπώνουν τα φώτα του Conference League.
Διότι, τα χρόνια περνούν οι ΑμεΑ μεγαλώνουμε, αλλά η ζωή μας συνεχίζει να
αντιμετωπίζεται ως υποκοριστικό της ζωής των υπολοίπων ανθρώπων!
ΥΓ. Συγχαρητήρια στους παίκτες και τους φιλάθλους του Ολυμπιακού για το τρόπαιο.
Και εγώ τους υποστήριξα.
#SerresParatiritis
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
