Σαν πολυετές δέντρο με σάπιο βαθύ ρίζωμα απλωμένο ένα γύρο μοιάζει το σκηνικό.

Και ξεφυλλίζουν άγαρμπα τα κιτρινισμένα φύλλα του και πριονίζουν όπως όπως τα ξερόκλαδά του και καμώνονται πως νοιάζονται να το νοικοκυρέψουν. Χρόνια τώρα...

Και κείνο όλο σαπίζει κι όλο πέφτουν τα σαθρά κλωνάρια του δώθε κείθε κι αλί σ αυτόν που θα βρεθεί από κάτω..!

Κι όσο η σαπίλα προχωράει, τόσο γεμίζουν κάποιες τσέπες δώθε κείθε...

Πότε επιτέλους σ αυτό το διαβρωμένο δάσος όπου κάθε λίγο θάβονται αθώες ψυχές δεκαεννιάρηδων, θα ξεριζωθούν τόσες και τόσες ρίζες..; Πότε θα σταματήσουν να συντηρούν τόση διάβρωση..;

Πότε πια θα πάψουν οι δασοκόμοι τους, να παίζουν κρυφτό και να βουλιάζουν όλο και πιο βαθιά μέσα σ αυτόν τον απροκάλυπτο, το διάχυτο αμοραλισμό και να προσποιούνται, πως δεν ξέρουν, δεν άκουσαν, δεν είδαν τίποτα για τον... “Άλκη”;;